Valpacos - Libreira de Pena

Al vroeg in de ochtend (17/6) gewekt door een vreemde vogel. Collega Hans Docter weet waarschijnlijk wel welke. Om acht uur zaten we al op de fiets om in Valpacos, 8 km verderop een ontbijt te nemen. Voor dit ontbijt moesten we wel eerst een totale stijging van 250 meter overbruggen (van 280 naar 440 meter). Met ieder een volle maag, appels, bananen, zoete broodjes en naast de volle bidons nog een anderhalve literfles water onder de snelbinder verder naar de 1100 die nog op ons wachtte. De temperatuur nam toe tot rond de 39 graden. Het water ging er snel door en werd tijdens een van de Colastops, met iets erbij, weer aangevuld. Om onderweg te lunchen maken we vaak gebruik van bushokjes. Kunnen zitten en schaduw zijn de voorwaarden. Na de 1100 meter volgde een mooie afdaling naar 700 meter waar een vreemde vogel jaloers op zou zijn. We zijn meerdere gebieden door gefietst waar een brand, aan de natuur, veel schade heeft aangericht. Ons fietste een Italiaan tegemoet met een volgepakte fiets op weg van Noord Ierland naar Nice in zuid Frankrijk. Hij was net weer drie dagen op pad, omdat hij enkele keren ergens had gewerkt en voor het laatst in Porto. Na de laatste stop ging het naar 860 meter en niet veel lager vonden we, gelukkig, onderdak. Het was een auberge met zwembad en uitzicht over het omliggende dal, prachtig. Het was gelegen achter een hotel Restaurant met tankstation. Gelukkig is het zaterdag en is er na overleg een door de week bezette kamer vrijgemaakt. Wat blijkt is dat er in het dal een van de grootste elektriciteitsprojecten van Europa in aanbouw is. Een project van acht jaar. Door de week zijn bijna alle overnachtingsplaatsen in de omgeving bezet door werkers aan dit elektriciteitsproject. Na het zwemmen kwam de eigenaresse, ons bijpraten over een Ferrari, die afgelopen woensdag enkele pompen van het tankstation en een kolom van de dakconstructie had geramd. De dame hield maar niet op met vertellen over wat ze niet allemaal bezat dat het op een gegeven moment wel wat ongemakkelijk werd. Bijvoorbeeld dat ze in New York had gewoond in een “witte wijk”. Met al haar bezit realiseerde ze zich wel dat ze niet meer kan gaan en staan zoals vroeger. U zit vast zei ik. Ja, ik zit vast. Bij aankomst nog gevraagd of we konden eten in het restaurant. Ja hoor tot 21.00uur. Wij, in kostuum, om 19.30 uur naar het restaurant is het dicht. Gelukkig was er nog iemand achter het hotel en die zei dat er een paar honderd meter naar beneden nog een restaurant is. Nog nagenietend van het luxe uitzicht over het dal, met een mooie rode lucht in de verte achter de bergen, wordt het ook hier bedtijd. In verband met het ongeval is de er geen Wifi mogelijkheid.
De gedachte van de dag: “Vreemde vogels”, wie kent ze niet?
Morgen (vandaag ) naar Porto als het een beetje mee zit. 120km