Vagos - Pombal
Door: Paul
22 Juni 2017 | Portugal, Pombal
Het avondeten in de bar van de Camping was een complete verrassing. We hadden bij aankomst aangegeven er te willen eten. Ze wezen ons op een “typisch” Portugees gerecht dat ook nog eens vullend zou zijn om de volgende dag op te fietsen. De heerlijke Portugese groentesoep en het hoofdgerecht waren met toewijding klaargemaakt, creatief opgemaakt en met enthousiasme geserveerd. (samenselling: dun lapje vlees, gebakken ei, ananas, stukjes abrikoos, rijst en patatjes) Zo ook het ontbijt met broodjes en koffie de volgende ochtend. Na het vertrek van de camping, naar de niet ver afgelegen kust en genoten van de boulevard, de huizen gebouwd tegen de duinen en een fietspad op palen wat door de duinen liep richting Praia de Mira. Richting Praia de Tocha hebben we een groot deel tussen een binnenwater en de kust gefietst totdat het niet meer ging en het laatste bruggetje naar het binnenland moesten nemen. In Praia de Tocha iets heel moois gezien. Langs de kustlijn werd vers gevangen vis uitgedeeld aan mensen die met plastic tassen vol weer de boulevard opklommem. De vissen waren waarschijnlijk, met bij eb uitgezette netten gevangen en door tractoren bij vloed weer binnengehaald. Het leek net een Mesdag tafereel. Omdat we richting Fatima wilden werd het tijd de kustlijn te verlaten en meer het binnenland in te gaan. Bij de eerste heuveltjes begonnen de benen tegen te sputteren. Verder het land in, maar wel weer bijna op zeeniveau fietsen we tussen grote rijstvelden door. Ooievaars en reigers hebben er een paradijs aan voedsel door de vele kikkers, hoorbaar aanwezig, in het water tussen de rijstplanten. Blijkbaar hadden de benen meer nodig dan wat zoete koek en broodjes ham/kaas, want na de inname van een dikke Magnum ging het een stuk beter. Ondertussen hadden we er al tegen de tachtig kilometer op zitten en werd het tijd een camping te zoeken. Beide GPS-en (Teasi en Garmin) gaven aan dat er over twaalf kilometer, op de route richting Fatima, een camping is. Nog even wat klimmen en dan hadden we een bestemming bereikt. Een bosbouwer, die net een boom had geveld, zag ons voorbij schuiven en riep; “Dat kan sneller, gebruik stimulerende middelen”! Nog enkele kilometers, maar de twijfel begon ons te bekruipen. Meestal staan er bordjes die een camping in de buurt aangeven. Op de plek waar de GPS-en de finishvlaggetjes hadden geplant was geen camping en die was er ook nooit geweest. Niet veel terug een motel betrokken, want de eerst volgende camping lag weer dertien kilometer verder en uit de richting. Het was met vijfennegentig kilometer en tegen het einde van de middag ook wel goed geweest.
Gedachte van de dag: Gewoon doorzetten al wordt het wat later! ( Mijn eerste tekst van vandaag was door een lege accu verloren gegaan.) Dus het gold niet alleen voor mijn benen.
Morgen naar Fatima op ongeveer vijftig kilometer.
Die mooie Mesdag hebben jullie nog tegoed.
-
23 Juni 2017 - 08:46
Marieke:
De laatste kilometers asfalt komen er aan. Dat zal een dubbel gevoel zijn. Geniet er van, liefs -
23 Juni 2017 - 09:24
Japke :
Fijn dat jullie zo genieten van al het moois dat je tegenkomt.
Tot gauw, liefs Japke -
23 Juni 2017 - 23:28
Mieke En Ruud:
Beste Wolter en Paul,
Ook vanavond heeft Mieke weer naar commissaris Witse zitten kijken terwijl Ruud achter de computer is gaan zitten. Hoe verder jullie komen hoe spannender het wordt. Maar Ruud is niet tevreden met enkel de reisverhalen. Hij wil ook weten waar op de kaart de diverse plaatsen liggen. En van het een komt het ander. Vagueira was niet te vinden op de kaart van Ruud en dan ga je zoeken op Internet. En dan krijg je op Google een aantal filmpjes voorgeschoteld van de kustlijn onder Porto. En voor je het weet geef je een zoekopdracht voor Lissabon. Voor de Portugezen onzer ons (Lisboa). Nu ga ik niet vertellen wat ik allemaal gezien heb van Lissabon, maar stel dat alles voor jullie nog een verrassing is dan dien ik hier mijn mond te houden.
Laat ik dan maar een ander waar gebeurd verhaaltje vertellen. Al survend achter het computerscherm zocht Ruud naar de Ahornspitze im Zillertal bei Mayrhofen. Tezamen met zijn broer Clemens had Ruud deze alp in september 1966 in één dag op en neer beklommen vanuit ons Hotel Gasthof Zillertal vooraan in Mayrhofen. Alles staat nog op een smalfilm die Clemens als fotograaf toen had opgenomen.
Dat de noordtop van deze alp een hoogte heeft van 2960 meter en de zuidtop slechts 13 meter hoger is met een hoogte van 2973 meter zegt niet voor iedereen alles over de krachtsinspanning van het bedwingen van deze berg. Laat in de avond, zo even na 23.00 uur kwamen wij terug in het hotel.
Een reddingsploeg met alle soorten materiaal stond daar in de startblokken. Van alle keren dat Ruud in zijn leven ieits heeft gedaan dat hij maar beter niet had kunnen doen was dit toch wel een hele heftige. Dan zie je op Google dat er na ons jaar 1966 een kabelbaan is ontstaan vanaf het dal tot aan de
Karl von Edel-Hütte op 2238 meter. Over deze eerste afstand hadden wij al 4 uur gelopen.
Vanaf 8.30 uur vertrek, 13.00 uur Edel-Hütte, 16.30 uur de top, 17.00 uur terug, dat ging wel sneller maar de duisternis viel in en wij oriënteerden ons op het lichtschijnsel tussen de boomtoppen.
Later zal Ruud jullie nog eens duidelijk maken hoe de hoteldirectie over ons dacht.
Wij wensen jullie opnieuw veel kracht voor de komende dagen.
Groetjes van Mieke en Ruud
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
